Maleisie Part 2

Zo inmiddels zijn we aangekomen op Pulau Penang in Georgetown en hebben eindelijk weer beschikking over wifi en een fatsoenlijke pc. Aangezien het vorige verhaaltje middenin de Cameron Highlands stopte, hebben we jullie flink veel te vertellen.

De jungle-tour. 'S morgens vroeg werden we met een jeep opgehaald bij ons hostel om vervolgens ons dagprogramma te beginnen: jungle-trekking, visiting aborigine village, waterfall/swimming, blow pipe hunting, Boh tea plantation and factory, strawberry farm and the rafflesia (world's biggest flower which is not a real flower). Vanwege de tropische regenbui de vorige nacht was de weg te slecht om helemaal met de jeep af te leggen, wat betekende dat we een extra stuk moesten lopen. Dit begon in een rap tempo (geen tijd om foto's te maken, van het uitzicht te genieten of even bij te komen). Na zo'n 2 uur afzien, kwamen we dan eindelijk aan bij DE bloem. Het bleek echter een kruising te zijn tussen een bloem en een paddenstoel en het fabeltje dat hij vreselijk zou stinken, klopt niet. Het schijnt dat we geluk hadden, want de bloem bloeit maar 6 dagen terwijl het 1,5 jaar duurt om in bloei te komen. Toen begon de terugweg, met een pauze bij een waterval. Helaas konden we niet zwemmen zoals belooft, want het water is te vervuild. De volgende stop was in de aborigine village: 1 bamboehut voor de toeristen, een aapje in een kooitje en hele donkere mensen die geen woord met je kunnen wisselen die in vrij moderne huizen wonen. We waren dus niet erg onder de indruk... Toen volgde de blowpipe demonstration, interessant en leuk om een keer zelf te proberen. Redelijk gesloopt terug de jeep in om vervolgens te lunchen en door te gaan naar de tea plantations. Die waren toch wel indrukwekkend groot. De tea factory zelf was minder boeiend (super klein, zo goed als dicht tegen de tijd dat we aankwamen en we werden ook nog gedumpd tussen een bus vol bejaarden...sorry opa&oma). Toen dit eenmaal achter de rug was, bleef de strawberry farm nog over. Nou dit stelde helemaal weinig voor: NL aarbeien die ook maar in kleine getalen te zien waren. Overigens was de strawberry-milkshake bijzonder lekker! Redelijk uitgeput en voldaan vervolgens teruggebracht naar het hostel om de avond rustig af te sluiten. Vervolgens besloten om een extra dag te blijven om zelf nog wat jungle te verkennen. Dat ging als volgt: heel braaf begonnen op het pad (nr 9), dat zou leiden tot een andere route (keurig aangegeven op ons kaartje als route 8). Het pad was inderdaad goed te vinden, maar ging wel meteen stijl omhoog. Eenmaal onderweg werd de begroeing steeds dichter en het pad minder zichtbaar. Volgens ons kaartje zouden we op een splitsing uit moeten komen naar pad 7. De splitsing ging echter 4 kanten op ipv 2. Met de zon als ons kompas hebben we naar ons idee pad 7 genomen. Dit pad hield halverwege helaas soort van op: we waren redelijk verdwaald... Mja teruggaan was geen optie, dus zijn we zwarte waterpijp gaan volgen (die zou vast een keer in een dorpje uitkomen). Zo gezegd zo gedaan en jahoor na flink zwoegen was daar eindelijk een herkenningspunt (pad 9. huh?). Goed niet helemaal volgens planning gelopen, maar de opluchting was groot. Na dit heftige avondtuur lekker naar huis gegaan om bij te komen (wat maar goed was, want het begon te storten..).

De volgende ochtend zijn we naar de Taman Negara gegaan (met een mini-busje). Na zo'n 3 uur kwamen we aan in een klein dorpje vanwaar we de boot zouden nemen om naar een local village te gaan middenin de jungle. De boottocht was super mooi, maar 3 uur lang in een lekke boot zitten (met een natte broek en tas tot gevolg) was toch wat lang. Eenmaal daar aangekomen opzoek gegaan naar een hostel en uiteindelijk een super schattig bamboe-hutje gehuurd (incl eigen badkamer! Wel een koude douche en een gat in de grond om in te poepen..). Redelijk uitgeput van deze lange reis, een eettentje op gaan zoeken. Alle eettentjes lagen op het water (floating restaurants genoemd), een bijzondere ervaring en erg rustgevend. Na de maaltijd zijn we teruggegaan naar ons hutje om onderweg een wildzwijn te spotten en gek te worden van de vele enorme insecten (die ook nog eens een teringherrie maken). De volgende morgen op eigen houtje de jungle gaan verkennen (we waren al zo getraind). Als eerste het pad gevolgd dat naar de Canopy Walkway zou leiden: hangbruggen door de jungle tussen enorme bomen. Leuk om gedaan te hebben, maar niet zo spectaculair als verwacht. Vervolgens het pad naar de uitkijkpost gevolgd. Best een zware tocht, maar het uitzicht was inderdaad prachtig! En dan loop je daar middenin de jungle, kom je een Canadees stel tegen waarmee je in de cameron highlands hebt gezeten: best bizar. Over het algemeen viel de Taman Negara ons een beetje tegen omdat we de trekking in de Cameron Highlands al hadden gedaan. Daar was de jungle veel ongerepter en minder ingesteld op toeristen (geen aangelegd pad door de jungle). Daarom besloten we om de volgende dat weg te gaan richting Kota Bharu vanwaar we naar een prachtig eiland wilde gaan.

Kota Bharu bleek echter de moeite waard voor een paar dagen (mede dankzij het super leuke hostel en hosteleigenaar waar we terecht kwamen). Super vriendelijke mensen die ons heel Kota Bharu wilde laten zien en leuke NL medebewoners. Wat ons meteen opviel was het hoge Moslim gehalte in Kota Bharu. Dit betekende: niet hand in hand lopen, als vrouw niet voor in de taxi zitten, voor het bidden je eigen vrouw niet mogen aanraken, halal cola drinken, geen bier, zelfs het cement is halal, uiteraard nergens varkensvlees te krijgen, jong uitgehuwelijkt worden, de hele dag door propaganda door enorme speakers op straat (gebeden die worden voorgedragen) en op vrijdag is alles dicht. Verder bleek dat wij een enorme attractie waren voor de locals daar, die graag met ons op de foto wilden (een rare gewaarwording). Wel heel interessant om kennis te kunnen maken met deze cultuur.
De eerste avond direct de night market opgezocht die bekend staat om zijn lekkere eten. Hier wel een stuk rustiger dan we eerder hadden gezien, maar wel super leuk. Overal grote TVs met voetbalwedstrijden en mensen die dus al etend voetbal kijken op straat. De volgende dag central market bezocht: een enorme overdekte markt vol fruit, groente, vlees, vis, kleding en overige dingen. Ook hier kon je uiteraard eten, wat wij natuurlijk deden: heerlijk. Ons werd verteld dat we echt Durian moesten eten en dat het te krijgen was op de markt. Dus wij opzoek naar Durian (geen idee wat het is of hoe het eruit zou moeten zien). Toen we het eindelijk gevonden hadden, bleek het een vrucht te zijn, waarvan we geen idee hadden hoe je hem moet eten. Na enige uitleg (gebarentaal) hadden we het door. Een bijzonder zoete vrucht met een vreemde structuur. De rest van de dag lekker rustigaan gedaan. De volgende dag kregen we een tour van de eigenaar samen met 2 Chinese dames (een die-hard Kluivert fan): een aantal tempels bezocht met indrukwekkend grote Budha's. Na de tour wederom gaan lunchen bij de central market (want het was zo lekker de vorige dag). Ons dus heel stoer laten verrassen met een bord eten met als gevolg: overheerlijke super taaie kippenhardjes. Na een hapje geprobeerd te hebben (Rob dan..) mochten we de hartjes ruilen voor een kippenboutje (waar Floor wederom wat moeite mee had...). Al met al een hele ervaring, maar niet voor herhaling vatbaar. Na het eten, op naar het cultural centre. Hier een oorverdovende drumdemonstratie gezien in combinatie met traditionele dans/vechtsport. Daarna volgde het leren van een traditioneel spel (genaamd: Bantumi), wederom een bijzondere ervaring. S avonds weer met de eigenaar en zijn vrouw opstap geweest: de 'firefly tour'. Dit hield in dat we in een klein bootje over een rustig riviertje gingen varen om vuurvliegjes te spotten: super rustgevend en bijzonder mooi. Daarna volgde een tour door de 'kinderboerderij': aapjes, slangen, bijen, bijzondere bomen en honing proeven. Om de tour af te sluiten hebben we een drankje gedaan bij de stamkroeg van de eigenaar: melk uit een kokosnoot en lekkere hapjes.

Toen was het eindelijk tijd om naar de Perhentian Islands te gaan voor een paar dagen luieren op het strand. Het eiland was inderdaad super mooi en sprookjesachtig: hagelwitte stranden, palmbomen en een ongelofelijk heldere blauwe zee. Met een hutje op aan het strand en barretjes/restaurantjes op steenworpafstand was dit een heerlijke plek om even bij de komen. Uiteraard hebben we ook hier niet stilgezeten maar een flinke wandeling rondom het eiland gemaakt, die wederom niet helemaal vlekkeloos verliep. Halverwege hier wederom het pad enigszin op (was gewoon onbegaanbaar). Dus besloten wij over de rotsen onze tocht voort te zetten: slecht plan. Na enkele meters hield ook dit 'pad' op. Toen sloeg de paniek weer enigszins toe want ook nu klonk teruggaan erg onaangenaam (weer langs die enorme spinnen). Maar onze redding was nabij: een duikersbootje. Na enig aandringen wilde deze jongen ons wel 'redden' van de rotsen. Maar toen was de vraag: hoe kom je droog in die boot? Nou niet dus. Gelukkig is de tas redelijk droog aangekomen en liep alles wederom goed af en zijn we veilig op het strand afgezet (dat achteraf nog heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel verweg was). Na dit grootse avontuur besloten we de volgende dag een georganiseerd tripje te doen: snorkelen. Een prachtige tour om het eiland waarbij we exotische vissen, prachtig koraal, haaien, schilpadden, pijlstaartroggen en barracuda's hebben gezien. Helemaal uitgerust (na 4 dagen strand) op naar Georgetown. Hier eenmaal aangekomen na zo'n 8 uur durende reis, waarbij we bijna de bus miste (die gelukkig voor ons stopte op de snelweg), bleken we ontzettend leuke hostelburen te hebben: de NLse dames uit Kota Bharu, bizar! Maargoed, hier gaan we er een eind aan breien. Volgende keer meer over Georgetown en waarschijnlijk Thailand!

Liefs en een dikke kus uit Maleisie.